Strona:Klemens Junosza - Wybór pism Tom VII.djvu/53

 Po burzy wypogodziło się ślicznie. Ciche fale jeziora odbijały w sobie promienie księżyca, którego światło bladawe załamywało się także w grubych kroplach deszczu, drgających na gałązkach i na trawie...
 Pan Onufry, przez gościnnych gospodarzy pożegnany, z trudnością wgramolił się na swoją dryndulę i odjechał.
 Brat z siostrą zostali sami...
 — Ubawił cię ten nasz sąsiad? — spytała panna Marta.
 — Przeciwnie; dał mi wiele do myślenia.
 — Jakto?
 — Pod tą skorupą dziwaczną domyślam się poważniejszej treści.
 — Kiedyż-bo takie herezye wygłasza!!
 — Zapewne, ale grunt niezły.
 — Nie przeczę... ale, mój Stasiu, ja chciałabym cię jaknajprędzej spać wyprawić.
 — Dlaczego?
 — Żebyś mógł jutro rano wyjechać.
 — Do sędziostwa?
 — No, przecież pan Jan chory... wypada, żebyś go odwiedził.
 — I zawiózł mu pozdrowienie od Marci...
 — Cóż w tem złego?
 — Zazdroszczę mu twego przywiązania, siostruniu, tej niezmiennej stałości uczucia, jakie masz dla niego.
 — Zasłużył na nie, mój Stasiu!