Strona:Klemens Junosza - Powtórne życie.pdf/99

 — Cóż chcesz?
 — Mój koń teraz wcale siły nie ma, on żyje samą trawą, ma smak, ale mało pożytku.
 — Czuję, że jedziesz do owsa.
 — Jakby pan dziedzic przy tem był: ja idę do owsa, a od owsa w świat Mam sprzedać dużo, muszę jeździć dużo, mój koń potrzebuje mieć siłę.
 — No dobrze, dostaniesz korzec owsa, ale jestem pewny, że twój koń nie będzie go widział.
 — I to może być; w stajni ciemno jest, tylko u bardzo wielkich panów bywają stajnie z oknami.
 O godzinie dziewiątej bryczka stała przed gankiem, pan Bolesław przywdział strój wizytowy, już włożył palto i zapinał rękawiczki, gdy ciotka do pokoju wbiegła.
 — Wyjeżdżasz, jak widzę!
 — Tak, ale przedewszystkiem «dzień dobry».
 — Byłbyś jednak nie powiedział, gdyby nie to, żem tu weszła.
 — Sądziłem, że ciocia jeszcze spoczywa.
 — O dziewiątej! Za kogoż ty mnie masz? Jestem przecież gospodynią domu.
 — Sądziłem.
 — Nie lubię, gdy kto sądzi bez sensu. Zawsze wstawałam wcześnie i za stara już