Strona:Klemens Junosza - Powtórne życie.pdf/19

swoją źrebicę dla wielmożnego pana osiodłam.
 — Niech będzie i tak. Codziennie objeżdżać będę pola, dopilnuję roboty, nie dam nikomu pić, ani spać. Rozumiesz, panie Kulbacki.
 — Rozumiem, rozumiem.
 — Za godzinę czekam, proszę przynieść rachunki. Tu wszystko musi być inaczej.
 Ekonom wyszedł, i na dziedzińcu spotkał Mordkę.
 — Ny, panie Kulbacki, — zapytał żyd — cóż nasz kochany dziedzic?
 — Albo ja wiem. Odmienili go, czy urzekli, czy może szaleju się najadł.
 Pan Bolesław pośpiesznie wypił kawę i przeszedł do drugiego pokoju, który mu służył za sypialnię i za gabinet zarazem. Przy oknie stało duże, staroświeckie biurko, na niem kałamarz bronzowy, przybory do pisania, nóż do rozcinania książek, lichtarze.
 Wyjął kluczyk z kieszeni, otworzył szufladę biurka, wydobył ztamtąd pudełko papieru i koperty, usiadł i z wielkim zamachem pogrążył pióro w kałamarz; ale wnet zerwał się z krzesła rozgniewany, kałamarz bowiem był pusty.
 — A niechże was! — zaklął, — ładnie gospodarują; kropli atramentu w domu niema.