Strona:Klemens Junosza - Powtórne życie.pdf/18

 — Rano o godzinie czwartej przyjdzie Kulbacki po klucze.
 — Niby do kogo?
 — Do mnie.
 — Pan dziedzic będzie jeszcze spoczywał.
 — Nie będę. Wyda Kulbacki obroki... O szóstej ma być przed gankiem koń osiodłany.
 — Niby jak?
 — Osiodłany, powtarzam, dla mnie.
 — Trudno to będzie.
 — Dla czego?
 — Wielmożny dziedzic nigdy takich rozjazdów nie praktykował, siodło, co niby jest w spichrzu, angielskie, szelmy szczury zdezelowały, z puśliska zrobiłem naszelniki.
 — Więc niema u nas siodła.
 — Jest wielmożny dziedzicu tylko gapa i też zdezelowana.
 — Niech będzie gapa tymczasowo, dopóki nowego siodła nie sprowadzę.
 — Dobrze tylko proszę pana dziedzica.
 — Bez żadnego gadania. Tak chcę i tak ma być.
 — No, niby owszem, ale konia takiego, żeby był podobny nie mamy.
 — Konia nie mamy?!
 — Fornalne w robocie i prawdę mówiący, sama skóra i gnaty, a z wyjazdowych kasztan kuleje, a łysy mało co widzi. Chyba że