Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/210

— 202 —

 — Rozpieścił je pan zupełnie... tak że tylko o panu mówią i myślą... matka zeszła na drugi plan. Ale dokąd pan wyjeżdża? Słyszałam że wskutek różnych zmian utracił pan posadę... żałowałam i żałuję pana bardzo... bardzo żałuję.
 — Dziękuję pani za współczucie... ale do narzekań nie mam powodu. Poczciwy nasz sędzia chciał żebym z nim jechał do Warszawy i przez swoje stosunki miejsce mi wyrobić obiecywał.
 — I nie przyjąłeś pan?
 — Nie — proszę pani.
 — Nie śmiem pytać: dlaczego?
 — Mnie tu dobrze... nie chcę opuszczać tych stron.
 — Czy masz pan w okolicy krewnych, przyjaciół?
 — Krewnych niemam zupełnie. Cała nasza rodzina wymarła... prócz mnie nikt a nikt nie został — ale przyzwyczaiłem się do okolicy, do ludzi... coś mi szepcze żebym nie oddalał się ztąd.
 — Szczególna rzecz, wszyscy tu pana mają za odludka... a jednak...
 — Proszę pani, co łatwiejszego, jak na takim partykularzu mieć opinię oryginała? trzeba tylko nie zastosować się w czemkolwiek do ogólnego szablonu i już okrzyczą cię za dziwaka.
 — To prawda, — rzekła w zamyśleniu, po chwili zaś dodała:
 — Więc pan nie oddalasz się z tych stron?
 — Nie mogę... Będę niedaleko, otrzymałem posadę kasyera w administracyi dóbr...
 — Których?
 — Hrabiego... w Płużycach mam być, proszę pani.
 Szelążkowa ciężko westchnęła.
 — Tam przeznaczono mnie... ale mam nadzieję że