Strona:Klemens Junosza - Młynarz z Zarudzia.djvu/65

— 61 —

nie kupimy, to będzie znowu niemcowe, albo żydowskie, albo czyje, według tego, kto się napatoczy i kupi.
 — Głupi wy, prawujcie się, to nikt nie kupi.
 — Eh, panie! co z tego prawowania? Jeno mitręga, włóczęga i koszt.
 — Opłaci się! słowo honoru.
 — Ale! pan nam tylko gruszki na wierzbie pokazuje, ino w gębie oskoma, a w brzuchu pusto; a tak, jak człek kupi, to będzie przynajmniej wiedział, że ma swoje; będzie orał, siał, pana Boga chwalił i spał spokojnie bez kłopotu.
 Niech nam pan po próżnicy głowy nie zawraca, wiemy my o tem dobrze, że nietylko ziemi, ale nawet patyka cudzego zabierać nie można, i że majątków nie dostaje się darmo. Niech pan ze swoją mądrością idzie gdzieindziej, jużeśmy się poznali na niej, co ona warta.
 — Widzę, że was któś nabuntował.
 — Co miał buntować?
 — Ty mnie, braciszku, nie okpisz; mam ja nos.
 — Wiadomo, że pan ma nos, i to porządny, niby ogórek po świętym Jakóbie; ale my woleliśmy poradzić się takiego, co ma głowę.
 — Patrzaj go, jaki mądry! o głowie rozprawia, a sam bez głowy chodzi.
 Chłop się roześmiał.
 — Nie będziemy pożyczali głowy od pana, — rzekł, — dość już tego okpiwania.
 — Co to! obelgi?! Skarżyć będę! Do kryminału was wsadzę!