Strona:Klemens Junosza - Młynarz z Zarudzia.djvu/45

— 41 —

 Raz w nocy wyszedł na łąki, aby obejrzeć, czy w nich kto szkody nie robi.
 Idąc, szeptał pacierz. Blady sierp księżyca jaśniał na wysokości, powietrze było ciche i spokojne.
 Ścieżka, prowadząca ku łąkom, wiła się wśród wierzb płaczących, nad samym brzegiem stawu, gdzie szumiały trzciny wysokie, pochylając ciągle i podnosząc puszyste, aksamitne pałki.
 Zdawało się Wojciechowi, że w tych trzcinach jakiś szelest słyszy.
 Stanął, obejrzał się wkoło raz i drugi, ale nie dostrzegł nic.
 Trzcina tylko szumiała, wydając szelest suchy.
 Gałązki wierzbiny kołysały się nad wodą, a gdzieś na bagnach odzywał się ptak błotny.
 Wojciech szedł ku swej łące powolnym, równym krokiem, a w ręku miał kij, którym się podpierał.
 W górze ciągnęły chmury, księżyc wyglądał niekiedy zpoza nich i wówczas drzewa wychylały się z ciemności, a woda pokrywała się migocącą łuską srebrną. Po chwili znowuż księżyc ukrył się poza chmurami, a wówczas ciemność ogarniała zupełnie łąki, wodę i nadbrzeżne drzewa.
 Wojciech szedł śmiało. Oczy jego przyzwyczajone były do ciemności, a przytem znał miejscowość doskonale, każde drzewo, krzak, każdy zakręt ścieżki były mu znane.
 Tyle lat tu przeżył!
 Łąka Wojciecha zaczynała się zaraz za olszy-