Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/46

 — Może... nawet mam ten zamiar, gdyż siostry pańskie, na pogrzebie jeszcze, prosiły, żebym je odwiedził czasem.
 — Więc czekamy — rzekł Stanisław, za kapelusz biorąc — a tymczasem do widzenia.
 — Moje uszanowanie, moje uszanowanie, proszę załączyć ukłony siostrzyczkom i pani Karwackiej.
 Nie zatrzymywał wcale gościa uprzejmy gospodarz, nawet z pospiechem niejakim zasówkę we drzwiach odsunął i wyprowadził gościa aż na ganek.
 Pan Stanisław siadł do wolantu, ukłonił się jeszcze regentowi i rzekł do stangreta:
 — Na pocztę!
 Zniecierpliwione długiem oczekiwaniem konie, ruszyły z kopyta i niebawem wolancik zatrzymał się przed niepokaźnym domkiem, w którym mieścił się urząd pocztowy.
 Pan pocztmistrz aż na ganek wybiegł.
 — Panie dobrodzieju! moje uszanowanie! — krzyczał na progu stojąc — dubeltowe uszanowanie! — Jakiejże to szczęśliwej okoliczności mam zawdzięczać ten honor?
 — Chciałbym list wyekspedjować, łaskawy panie.
 — List!? sto tysięcy razy i owszem! prosty? rekomendowany? pieniężny? jaki pan dobrodziej każe, u nas to wszystko jak drut! leci jak po maśle, bez wytchnienia.
 — Rekomendowany.
 — Ślicznie, przecudownie! ja nawet bardzo lubię listy rekomendowane, jest to poniekąd moja słabość. Niechże pan dobrodziej będzie łaskaw siada, proszę, bardzo proszę.
 Pan Stanisław usiadł na kulawym stołku i podał list.
 — Do Drezna! jak Boga kocham do Drezna! wszak tak... Dresden to Drezno — i napisane recomandirt. Bardzo słusznie. Maniu! Maniu!
 Na to wołanie ładna, siedmioletnia dziew-