Strona:Klemens Junosza - Czwórka do ślubu.djvu/4

37

KALENDARZ HUMORYSTYCZNY.

---

ale obłok kurzawy, istny tuman i leci to gościńcem wprost jakby do mego folwarczku...
 Jużcić oczywiście na koniu ktoś tak sadzi, ale kto? i po co?
 Dla przyjemności nikt na złamanie karku nie pędzi, zajęcy w czerwcu nikt nie szczuje... Cóż więc jest? sztafeta? Chyba sztafeta... Może kto z krewnych umarł, może na loteryi wygrałem... Kto wie, dyabeł nie śpi, i krewnych mam, i pół losu na loteryę też mam, a właśnie w czerwcu ciągnienie piątej klasy... Zaciekawiony zwracam deresza w stronę gościńca i kłusikiem jadę na przełaj przez łąkę, aby się z owym jeźdźcem spotkać... ale widać on mnie także dostrzegł, bo przesadził przez rów i pędzi łąką wprost na mnie.
 Ani chybi — coś nadzwyczajnego... Nie lubię ja nadzwyczajności, ale skoro takie zrządzenie losu — trudno... trzeba przyjąć co Bóg daje i nie narzekać, gdyż to nic a nic nie pomoże...
 Jeździec pędził wprost na mnie i o mało nie obalił na ziemię mnie i mego deresza. Minął mnie i zaledwie o kilkadziesiąt kroków dalej zdążył szkapę osadzić. Dopiero kiedy zeskoczył z konia i pieszo ku mnie szedł, poznałem go.
 Był to Jaś Doliwa, mój synowiec, dzierżawca niewielkiej fortuny, chłopak w gruncie rzeczy nie zgorszy, ale w głowie pstro.
 Był czerwony na twarzy, zakurzony, zmęczony, ledwie oddychał.
 — Och! wujaszku! — zawołał — wujaszku!
 — Co?! nieszczęście? pożar? wypadek?
 — Ależ nie!
 — Więc co?
 — Wujaszku... ach, żeby wujaszek wiedział.
 — Ależ, żebym wiedział, tobym się nie pytał...
 — Wujaszku!...
 — Mówże raz! — zawołałem rozgniewany — albo wracaj skąd przyjechałeś i nie nudź mnie.
 — To jest nad moje siły!
 — Więc nieszczęście?
 — Przeciwnie, wujaszku, szczęście, o jakiem zaledwie marzyć mogłem...
 — Proszę, proszę, cóż takiego?...
 — Oświadczyłem się wczoraj...
 — Hm... hm... no i cóż dalej?