Strona:Klemens Junosza - Żywota i spraw imć pana Symchy Borucha Kaltkugla ksiąg pięcioro.djvu/85

siebie więcej monety. Czasem ojciec dał grosz, czasem matka — i uzbierało się.
 — Pytacie — rzekł, — czy chciałbym należeć do spółki? Z największą chęcią; tylko nie wiem, co zrobi ze mną ojciec: czy odbierze mnie od Klopmana, czy każe nadal u niego pozostać. Ojciec chce, żebym dużo umiał...
 — Uczonym będziesz?
 — Chyba nie...
 — Dlaczego?
 — Trudno nim zostać... Ja głowy takiej, jak do tego potrzeba, nie mam.
 — A może i ochoty ci brak.
 — Naprawdę, wolałbym zostać tu z wami i handlować; to mi się lepiej podoba. I wieś mi się podoba: na wsi jest ładniej, niż u nas w miasteczku; tylko jedna rzecz bardzo tu zła.
 — Co?
 — Psy.
 — Jakie psy?
 — Te chłopskie, które szczekają i chcą kąsać. Ja się boję psów. A wy nie boicie się?
 — Nie; one nas znają... Myśmy dawniej też się bali, ale teraz wcale nie; mamy na nich sposób.
 — Kto was nauczył?
 — Ojciec. On powiedział, że, skoro pies szczeka, trzeba mu gębę zatkać.