Strona:Klemens Junosza - Żywota i spraw imć pana Symchy Borucha Kaltkugla ksiąg pięcioro.djvu/264

jak z przyjacielem, i że ten nigdy inaczej do niego nie mówi, jak: kochany Symchusiu.
 — Symchusiu, daj pieniędzy.
 — Bardzo owszem... ile pan potrzebuje?
 — Tysiąc rubli.
 — Na co?
 — A tobie co do tego?
 — Pan mnie nie rozumie, panie hrabio, ja się pana nie pytam, na jaki wydatek pan użyje moje pieniądze; tylko na co ja je mam dać?
 — A no... oczywiście na niżej podpisanego.
 — Mnie się zdaje, że niżej podpisany nie ma żadnej ewikcyi.
 — Przepraszam cię, Symchusiu, mam jeszcze ciotkę, a wiesz, że ta jest coś warta...
 — Oj, oj, i jak warta, ale tymczasem ona sobie żyje zdrowa.
 — No, kiedyś przecie...
 — Panie, ja mam honor znać tę osobę. Ona mi wygląda na okropnie długi termin, to kamienna kobieta, to żelazo. Chyba żeby chciała za pana weksel podpisać.
 — Wątpię.
 — Dlaczego?
 — Ona pisać nie lubi.