Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/147

kać z Łomignata sto dwadzieścia rubli kapitał, dwadzieścia pięć sudiebne zdzierżkie i kazać mnie dać polnitelne list i opieczenia isk!
 — Na co wy Macieju, tyle pieniędzy pożyczali? zapytał Dmuchała Łomignata.
 — Prześwietny sądzie — protestował chłop — dyć ja tych pieniędzy na oczy swoje nie widział!
 — Słuchał kto? un nie widział!!
 — Po sprawiedliwości i prawdzie, mówię, że jeno co raz na podatek dał mi Mendel rubli dziesięć, złotych dwa i groszy cztery, i porachował to, co w karczmie naborgowałem kilka rubli, a on tera, żeby go kolka sparła...
 — Proszę sąd — odezwał się Nuchimek — pisać w protokół „żeby jego kolka sparła!“
 Dmuchała udał że nie słyszy.
 — Proszę sąd pisać, żeby jego kolka sparła...
 — Głupiś jest.
 — Jakto głupi, ja przychodzę z pełne potencye...
 — Macieju — spytał Dmuchała — a z kądże się wzięło to pisanie, jako jesteście winni Mendlowi.
 — Same zydy pisały.
 — Ale wyście tu podpisane przy świadkach...
 — Albo ja wiem.
 — On teraz nie wie, Jak brać, to on wiedział co robi, a jak oddawać, to powiada że nie jest winien. Kto może z takim sposobem żyć na świecie? Mendel jemu oddał swoją pracę, swoją krew.
 — Żeby on tak świat widział — rzekł Łomignat.
 — Proszę sąd pisać w protokół „żeby on tak świat widział...“
 — Prześwietny sądzie! — zawołał rozpoczliwie Łomignat —