Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/28

bieta chodzi na posługi, do prania, mycia podłóg, ja codzień trochę ukradnę i łata się.
 — Kradniecie i nie wstydzicie się?
 — Trochę się wstydzę, ale co mam robić? złotówczynę, a czasem dwie lub trzy dziennie musi człowiek ściągnąć, bo inaczej...
 Tak rozmawiając, zajechali na Hożą.
 Edzio z kozła zeskoczył, tłomoczek jeden wziął i niebawem ojciec, córka i syn znaleźli się w nowem mieszkaniu.
 Wchodziło się po wązkich wschodach, wysoko, na trzecie piętro. Z przedpokoju, tak ciasnego, że się w nim ledwie obrócić było można, jedne drzwi prowadziły do kuchenki, drugie do pokojów, a właściwie pokoików maleńkich. Było ich trzy, jeden za drugim, największy miał dwa okna, inne po jednem.
 — No, cóż dzieci — zapytał ojciec — jakże wam się tu podoba?
 Mania nic nie odpowiedziała zaraz, rzuciła okiem po kątach, po ścianach, pomyślała przez chwilę i rzekła:
 — Ciasno, ale musimy się pomieścić.
 — Trudno będzie, lecz wiele ten czyni, kto musi.
 — O! niech się ojczulek nie martwi, damy sobie rady. Ja tu zaraz od jutra porządki porobię, jak mama przyjedzie, to już ład zastanie. Ojczulek zapewne posadę już ma?
 — A mam, nawet nie jedną,.. przyrzeczoną... odpowiedział niechętnie, z odcieniem niewymownego smutku w głosie.