Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/339

jedne ładne, kto na nie spojrzy, to mówi — inne brzydkie i o tych nikt nie mówi, bo nie ma czasu.
 — Jakto nie ma czasu?
 — Gdyż spojrzawszy na taką, musi przedewszystkiem... splunąć.
 Wszyscy podróżni wybuchnęli śmiechem, a pani Rypsowa wpadła w pasyę i zaczęła miotać straszne przekleństwa. Przytem twarz jej, rzeczywiście nie bardzo piękna z natury, wydawała się przerażającą.
 — Żmijo!
 — Gadzino!
 — Ty wspólniczko szatańska!
 — Ty stara czarownico! Oby twój język zmienił się w kołek drewniany!
 — Widzieliście ją!
 — Cicho, cicho! — wołał Jankiel Bas.
 — Uspokójcie się, to niepięknie jest! — reflektował Uszer Engelman.
 — Ona taka harda, że jedzie do swojego puryca! — wrzeszczała na cały głos pani Rypsowa.
 — Dość, dość już!
 — Jakto? W porządnem towarzystwie, jadąc na bryczce, robić takie brewerye!
 Berek wdał się w sprawę.
 — Kto — zapytał — zapłaci mi za to, że moje konie od tego wrzasku ogłuchną?
 — Cicho! cicho, sza!