Strona:Klejnoty poezji staropolskiej (red. Baumfeld).djvu/382

wojny między państwami zaborczemi, którą myśmy musieli przeżyć.
 Do..... Osoba, do której Krasicki wiersz ten napisał, niewiadoma.
 Kato M. P. — senator i wódz rzymski, gorący republikanin, który odebrał sobie życie z powodu zwycięstwa cezaryzmu w r. 46 przed Chr.
 Z „Barda Polskiego“. Poemat ten, napisany po upadku powstania Kościuszki, nieznany był ogółowi do roku 1839, względnie 1840, w którym wydany został w Paryżu bezimiennie, z przedmową Niemcewicza. Według pamiętników własnych napisał go, 23-letni wówczas, Adam Jerzy Czartoryski, późniejszy prezes Rządu Narodowego w r. 1831, mianowicie w Grodnie, gdzie jako zakładnik Katarzyny przebywał przy boku zdetronizowanego Stanisława Augusta. Pobyt młodego syna księcia generała ziem podolskich pod dozorem rosyjskim miał być ceną, za którą ogromne dobra przeciwnika Rosji wraz z miljonowemi oszczędnościami drobnej szlachty ocalone zostały od konfiskaty. „Bard Polski“ jest więc przedewszystkiem owocem bólu i wzburzenia młodego zakładnika. Tekst, wydany w r. 1839 (w „Skarbcu historji polskiej“ Kar. Sienkiewicza), później osobno 1840, różni się przeróbkami, ogładzeniem i wyraźnemi wpływami późniejszych poematów Mickiewicza i innych wielkich poetów, wcale znacznie od tekstu pierwotnego, z r. 1795. Ten zaś znajduje się w kopji, współcześnie sporządzonej (rękopiśmiennej) w Archiwum domu Czartoryskich w Krakowie, i ma napis: Bard polski, pisany przez Xięcia Adama Czartoryskiego Roku 1795, a przez siostrę Jego Maryę z Czartoryskich Xiężnę Württemberską w Świątyni Pamięci złożony Roku 1803“. Tutaj dajemy ustęp z tekstu pierwotnego według wydania prof. J. Kallenbacha, Brody, 1912. Nagłówki poszczególnych ustępów, tutaj dane dla przejrzystości, nie znajdują się w oryginale poematu, z wyjątkiem ostatniego nagłówka („Pożegnanie“).
 Bard — śpiewak, pieśniarz ludowy, nazwa znana m. in ze zbioru angielsko-szkockiego „Pieśni Ossjana“ (przekład ówczesny Kniaźnina): zgraje złączone wytrwała — oparła się wytrwale złączonym zgrajom; wiarołomnego króla — Fryderyka Wilhelma pruskiego, który złamał w r. 1793 przymierze, zawarte w r. 1788 (w czasie sejmu wielkiego): Wolny Obrońca — Kościuszko: Krupczyc zagony — w Krupczycach pod Kobryniem stoczył bitwę (18 września 1794) z Suworowem Karol Sierakowski; „Pożegnanie“ poprzedzone jest ustępem o nadziei.
 Żale Sarmaty nad grobem Zygmunta Augusta. Napisane