Ta strona została skorygowana.
Wyżnie Hagi po latach.
I.
Otóż jestem znów w lesie tym cichym i cudnym,
otóż znowu tę samą woń powietrzną chłonę,
otóż znowu w tom miejsce wstąpił ulubione
i owiałem się światem mych marzeń bezludnym.
Powstań! Powstań! przeszłości! Po żywocie żmudnym
powstań mi młode wczoraj! Będziesz pozdrowione
jako oblubienica, co łoża oponę
rozwiera, by w nie wstąpić i kształtem przecudnym
upaja wzrok i duszę wyrywa z człowieka
do stóp swoich, do łona, do piersi, do czoła,
że dusza rozszalała, jak szalona rzeka,
wali się, rwie i pieni, posiąść się nie zdoła —
o wczoraj!... jakże twarz twa mroczna i daleka,
o wczoraj!... żaden głos się ciebie nie dowoła...
