Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Poezje Ser. 8.djvu/40

nie widzicie, jak umiera
 żebrak, w błotny pchnięty rów.

Nie widzicie — — straszne pięknem,
 straszne mrozem jasnych ócz,
zapatrzonych w szafirowe
 wały morskich, wzdętych toń;
podczas pogód promienistych,
 podczas piorunowych tucz
podnosicie li pod błękit
 waszą białą, dumną skroń — —
mroźnym lodem jest świat piękna — —
 mroźny marmur waszych biódr,
mroźna rozkosz waszej piersi,
 mroźny waszej wargi czar — —
wykręcone koło ziemi
 ze śrub swoich, szyn i mutr,
kląć wam winno!... Kto was kocha,
 ten dla serca ziemi zmarł.

Lecz jesteście tak potężne!
 W źrenic waszych złoty krąg
widzi wziętym się bohater,
 co dla ziemi leje krew,
i wyrasta Leonida
 puhar wina z śmierci rąk,
i Scewoli posąg ognia — —
 wasz jest orzeł, wasz jest lew!
Was ścigają ludzkie oczy,
 ludzkie oczy, oczy lwie —
wy jesteście pieśnią ziemi,
 hymnem orla z popod chmur — —
kto was kocha: zmarł dla ziemi,
 kto was widzi w morskiej mgle.