Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/252

ztąd, pod Obidowem w lesie, on sam w karcymie w Zaborni, tobie i mnie porwać fcom.
 — Wiedzą o mnie? — krzyknęła Herburtówna przerażona.
 — Wiedzom. Ten słuzący cie poznał, kie cie tu kiejsi widział.
 — Ten, co tu śpi?
 — On tu nie śpi.
 — Przecie go brat twój zatrzymał na noc?
 — Niémas go haw więcyl.
 — Jakto? Poszedł? Do Sieniawskiego?
 — On jus nie pudzie nika.
 — Albo co?
 — To nic... Trza radzić, co robić?
 — Uciekać!
 — Ba! Ka? Z gór cie niedługo zima w doline zezenie. A dóm... a babka...
 — Ja ucieknę...
 — E to was łapiom. Dwa tysiąca ludzi!
 — O Boże, Boże! — jęknęła Herburtówna w rozpaczy. — Lubo w klasztorze mnie ojciec zamurować za życia każe, lubo po niewoli żoną tego łotra zostać mi przyjdzie!... Wolej śmierć, niż jedno, albo drugie! Równie mi straszna klasztorna cela wilgotna, włosiennica, dyscyplina i niewola, jak łoże tego pohańca, tego gnębiciela, straciciela mego Olesia!... Co robić?! Co robić?! Sierotam nieszczęsna... U was myślałam do końca życia pozostać, choćbyście mi kazali gnój z pod krów waszych widłami wyrzucać