Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/216

potaniem — pojahała z celadziom na odpust, w Ludźmirz. A i Jewka słuzka kajsi...
 — O to nic — odpowiedział Sulnicki. — Wnuka wasza Maryna nam poda.
 — I Maryny niémas — kesi wysła, od rania. A skondze pon Maryne znajom? — zapytał prostodusznie.
 — Z Czorsztyna! — roześmiał się Sulnicki brutalnie.
 Nieufność i gniew zagrały we wązkich, przymglonych źrenicach Topora.
 — Z Ciorśtyna? — rzekł. — Ka jom rycérz buławkom w coło wycion?
 — Ztamtąd, ztamtąd — zaczął Sulnicki, jak pierwej, ale nagle mu snadź coś do głowy przyszło, gdyż zmienił ton i ozwał się uprzejmie:
 — Panu memu luto Maryny, że uderzoną została. Sto czerwonych złotych jej posyła, nagrodzić pragnie.
 Na widok złota, z brzękiem z trzosu wysypywanego na stół, wązkie, przymglone źrenice Topora zapłonęły chciwym blaskiem, a palce zadrgały.
 — I jeszcze nie tak ją nagrodzi — mówił Sulnicki — tylko powiedzcie nam, ojcze, gdzie Maryna?
 — Kie tys niewiem, prosem ig piéknie — odpowiedział stary Topór z uszanowaniem.
 — No to my tu na nią poczekamy — rzekł