Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/175

 — Gdzie Janosik? — zapytała Gadei.
 — Został.
 — Gdzie?
 — W Batyżowskiej Dolinie.
 — Kiedy przyjdzie?
 — Nie przyjdzie nigdy.
 Umilkła stara Nędzowa i rzekła po chwili:
 — Przynieście go.
 — Popiół.
 Porwała się Nędzowa z ławy, rzuciła koszulę na stół i krzyknęła:
 — Jakto!?
 A stary Nędza rzekł zduszonym głosem:
 — Jam wiedział. Duch sie mi pokazał. Gadajcie.
 Ale wszyscy trzej towarzysze Janosikowi zaczęli płakać; zaszlochał z nimi i stary Nędza, choć jeszcze nie wiedział nieszczęścia. Stara zaś Nędzowa stała wsparta o stół dłonią na koszuli. I rzekła, jakby do siebie:
 — Ja mu ją haftowała żywemu, ja mu ją haftowała umarłemu — — popiół, popiół — — popiół...
 Cicho, ostrożnie, wsunęły się do izby Zubkosowe dziewczyny z Wojtusiem. Widziały one od siebie idących trzech towarzyszy Janosikowych. Zaraz płakać jęli wszystko troje.
 Długo, długo płakali, aż stary Nędza się ozwał:
 — Gadajcie! Jakto było?
 Gadeja odpowiedział:
 — On tak zginął, jak orzeł, kiedy weń piorun strzeli. Wysoko w Tatrach.
 — Strzałą go Pan Bóg zabił? — zapytał Nędza.
 — Nie.
 I Gadeja opowiedział śmierć Janosikową i rzecz chłopów, której świadkowie jeszcze snać byli nie popowracali do domów.