Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/17

 I wtedy ponownie Kostka — jako pierwej, na nią popatrzywszy — rzekł głośno i wyraźnie:
 — Jam jest króla Władysława syn.
 Znów oniemieli wszyscy, jeszcze dłuższą chwilę milczenie potrwało, niż uprzednio.
 Przerwała je kasztelanowa Korecka, mówiąc w aluzji do nazwiska Wazów:
 — Z tych pewnie wazów, co nie jabłko i wawrzyn, ale pierogi ze śmietaną naszały.
 Huknął śmiechem Sulnicki, rozśmiał się i Sieniawski, a Sulnicki przez śmiech zawołał:
 — U mojego szwagra jest fornal Władysław Król — zali nie ten? Nawet podobny z urody.
 — Pachołku — odpowiedział Kostka wyniośle — jesteś mi jako pies, co na mnie szczeka. Obrazić nie możesz, ale obitym będziesz.
 Porwał się wreszcie wojewoda, który stał, jak słup, bez słowa i ruchu.
 — Dość! — krzyknął. — Ktokolwiek waść jest, iżeś śmiał pod nieprawdziwem wejść w dom mój nazwiskiem, próg mój przestąpić proszę!
 — Panno Beato! — zwrócił się Kostka ku wojewodziance, która z twarzą zasłonioną rękoma stała.
 Słowa nie otrzymał, ale ruch głowy nic dobrego, owszem, źle mu wróżył.
 — Beato! — rzekł jeszcze.
 Lecz tylko ten sam ruch głowy uzyskał.
 — Milcz, wasze! — rzekła księżna Korecka. — Jak śmiesz ożywać się jeszcze do tej, którąś zuchwalstwem twem i bezczelnością pokrzywdził i pohańbił!
 — Tak jest! — krzyknął zkolei wojewoda. — Tak jest! Jak śmiałeś, fałszywego nazwiska używając, na dziecko