Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/16

 — Czekaj, wasza miłość, nie odjeżdżaj, póki się sprawa nie wyklaruje! — zawołał wojewoda i zwracając się ku Kostce: — Mów waszmość kto jesteś? — powtórzył.
 Kostka milczał. Białość nie ustępowała mu z twarzy, oczy w ziemię wbił i stał, jak skazaniec. Byłby może słowa nie wyrzekł, gdyby nie prośba Beaty, która ręce, jak do pacierza, złożywszy, ozwała się błagalnie:
 — Na Boga, proszę, powiedz waszmość nazwisko swe i godło!
 Naówczas Kostka spojrzał na nią zarówno z wyrzutem, jak z miłością nieopowiedzianą i wyprostowawszy się, iż, acz nieduży, prawie wysokim w tej chwili się wydał, spojrzenie w oczach obecnych topiąc, rzekł spokojnie i wyniośle:
 — Imię moje jest w księdze dziejów zapisane nie tam, gdzie wasze będzie.
 Znaczenia tych słów nie pojąwszy, a najmniej się podobnych spodziewając, wszyscy stali chwilę, spoglądający po sobie, aż pierwszy ozwał się zuchwale Sulnicki:
 — Nie o enigmata tu idzie, jeno o nazwisko waścine. Powiadaj je i basta!
 Jeszcze dumniej wzniósł Kostka głowę wgórę i odparł:
 — Odpowiedzieć ci raczę, pachołku, iż pan twój mnie do kolan kołpakiem kłaniać się winien.
 Spłonił się na to Sieniawski i w okamgnieniu karabelę ze złotej pochwy wyrwał, ale go blisko stojący wojewoda za rękę chwycił i krzyknął:
 — Jedno nie pozwolę krwi rozlewać w domu moim, drugie nie wiesz waszmość, kto zacz, a jak zbój mordować nie będziesz!
 Zatrwożona i ze łzami w oczach Beata powtórnie się ku Kostce skłoniła.
 — Mów waszmość, jak cię zowią — błagała — nie wystawiaj serca mego na próby ognia!