watki”[1], a polakożercza Magdeb. Ztg. gani zarząd pocztowy za to, że nowe karty podwójne (Kartenbrief) kazał wykonać w kolorach polskich: białym i czerwonym!!!
W ten sam sposób prześladuje się i myśl polską czy to w prasie, czy w broszurach, czy na scenie. „Statystyka kryminalna — pisze Dziennik Poznański — została zbogaconą w r. 1896 przez skazanie na grzywny polskich redaktorów jakie kilkadziesiąt razy. Tylko w jednym wypadku nastąpiło uwolnienie oskarżonego”. Jaką sumę wynoszą te grzywny za rok 1896, nie dowiadujemy się. Wedle obrachunku jednak czasopism niemieckich w pierwszej połowie 1897 r. zapłacili polscy redaktorzy nie mniej, jak 12.000 mk. kary i kosztów sądowych, pominąwszy koszta obrony i inne opłaty, co razem najmniej 20.000 mk. uczyni. Jakiego rodzaju wykroczeń dopuszczają się obżałowani, dowodzi niedawny proces byłego redaktora Gońca Wielkopolskiego, Wincentego Bolewskiego, który w artykule inkryminowanym dowodził, „że hakatyzm chce wytępić Polaków, a rząd na to daje swoje placet. Komisya kolonizacyjna wydziera Polakom jedną piędź ziemi za drugą”. Prokurator wniósł 2 miesiące więzienia za to przekroczenie, § 131. Krajowy sąd poznański jednak oskarżonego uwolnił. Wskutek wniesionego atoli rekursu prokuratora sąd Rzeszy jeszcze raz sprawę przekazał poznańskiemu sądowi krajowemu, a p. Bolewski zasądzony został tym razem na 300 mk. grzywny[2]. Wobec takich wypadków prześladowania prasy polskiej przez prokuratorye pruskie przewyższają niejednokrotnie w swej dokuczliwości najsurowszą cenzurę, a jednak zamachy te na swobodę prasy są niczem wobec wykonywania u nas prawa o stowarzyszeniach.
Około 2.000 polskich stowarzyszeń, istniejących w państwie pruskiem, śledzi rząd naprawdę oczyma argusowemi[3].
- ↑ Podobny wybryk ze strony polskiej przeciw Niemcom notuje Fink ze Szamotuł, gdzie szewczyk pewien na nauce uzupełniającej zjawiał się pomimo kilkakrotnych zakazów ze strony nauczycieli z polską szpilką, przedstawiającą sokoła (!). Kampf um die Ostmark, str. 256, 257.
- ↑ Katholische Volkszeitung, n. 270.
- ↑ C. C., Aus unserer Ostmark. Realpolitische Betrachtungen. Odbitka z Grenzboten, str. 26.
