Strona:Kazimierz Bujnicki - Biórko.djvu/87

 — Ona mię wygnańca kochać nie przestała.
 — Ale przestanie, możesz być tego pewnym.
 — Ona drugiemu ręki swéj nie odda.
 — Odda! jakem kasztelanie.
 — Na téj pewności, jak na miękkiém węzgłowiu opieram zbolałą mą głowę, broniąc ją od rozpaczliwych myśli i pokuszeń.
 — Bredzi, ha! jak Piekarski na mękach.
 — Drugim powodem pisania do j. w. Wuja Dobr. była ta myśl, ze przyjazne stosunki Jego z panem Szczęsnym Potockim, a wysokie położenie tego pana u dworu, posłużyć mogą do wyzwolenia mię z niewoli i wygnania; o tę więc łaskę śmiem upraszać, jeżeli dobroć j. w. Wuja nie uprzedziła już w tém méj prośby.
 — Oszukasz się łaskawco! byłbym ha! głupi wywołać cię stamtąd.
 Dobra moje supponuję, uledz musiały konfiskacji.
 — Suppozycja arcysprawiedliwa.
 Stałem się ubogi, lecz zły los nie odebrał mi hartu duszy, zostawił męztwo, ochotę do poczciwéj pracy, zostawił imię nieposzlakowane; a gdy, mię o tém upewnia moje sumienie, pozwól mi wierzyć, żem nie utracił prawa do waszego affektu, równie też i prawa do serca i ręki.....
 — Dość, ha!, dość bezwstydnych tych wyrazów, tego samochwalstwa, i téj prezumpcji zuchwałego młokosa! — wykrzyknął starosta wyrywając list komisarzowi.
 — Odpiszesz mu za mnie, panie Atanazy, ha! krótko a węzłowato, donosząc: że wszystko między nami skończono, że go znać i wiedzieć o nim nie chcemy! —
 Oczko, mocno wzruszony odrzekł z uszanowaniem ale ze śmiałością właściwą prawemu szlachcicowi: