Strona:Kazimierz Bujnicki - Biórko.djvu/54

ani smaząc jéj w mozgownicy. A lepiéj jesce, bez gadaniny, pieniądze na stół, odlicymy je i kwita. —
 Łapcewicz ruszył ramionami i tak zaczął:
 — Pieniędzy z intrat, jak mówiłem, uratowałem cokolwiek: a z tych — deductis deducendis....
 — Nie gadajcie po łacińsku, boć to bies chyba zrozumie, nie ja.
 — Zostało ze trzy tysiące......
 — Cerwonych złotych? —
 — Polskich złotych, bracie. Ale i to pieniądze.
 — Jużcis nie plewy, jeno tylko, ze kaducnie skąpo!
 — Jam temu nie winien. Lecz i taką summę powierzyć wam nie śmiem. —
 — A to cemu? Za kogo to mnie macie? —
 — Za najpoczciwszego mazura w świecie, lecz razem za śmiertelnego człowieka, podlegającego różnym przypadkom. Zgodzisz się sam, panie Macieju, że w podróży tak dalekiéj i tak niebezpiecznéj, możecie umrzeć z choroby albo zostać zabitym od łotrów, słowem: nic nie podobnego, że i sam przepadniesz i pieniądze z tobą. —
 Perełka podrapał się w głowę i mruknął:
 — Kadukby was z prorokowaniem, wsakze iz toby się mogło cłeku psytrafic, nie psecę.. Jednakowo innéj drogi nié ma, a wracać z gołemi rękami, tać jedno, co psepaść; lepiéj tedy wezwawsy pomocy pana Boga, Matki Cęstochowskiéj i ś. Macieja, puścić się z grosiwem, znajomą jus mi drogą. —
 — A Łapcewicz mu na to:
 — Niewola pana porucznika nie będzie wieczna. Jest nadzieja, że teraz, gdy już wszystko skończone, jeńcy wojskowi zostaną uwolnieni. Otoż gdy