Strona:Kazimierz Bujnicki - Biórko.djvu/109

 — Panna Laura utrzymuje, że skutkiem widzenia czy objawienia we śnie, pewna jest, iż jéj narzeczony żyje. Alboż to nie warte śmiechu?
 — Naturalnie! Ktoż dziś widzeniom, czy jakim bądź rewelacjom, wierzy? Pan, spodziéwam się, musiałeś czynić jéj stosowne refleksje?
 — Reflektowałem, lecz na próżno, i wyznam że ona ma główkę! z którą w dyspucie nie łatwo trafić do końca.
 — Przebiegła i uparta, jak wszystkie prawie jéj płci towarzyski. — mruknął starosta. — Wymyśliłas obie ha! widzenie, i wiém dla czego. Nie chce oddać ręki szambelanowi! ha!
 — Bardzo to być może — odpowiedział Labe.
 — Ale ja — ja zmusić ją do tego potrafię ha!
 — Pozwól pan sobie przełożyć, iż żyjemy w ośmnastym wieku.
 — Ba, i coż ztąd, ha!....
 — W wieku tryumfu filozofji nad wszystkiémi szanowanemi dawniéj zasadami, w wieku Woltera, Russa, Diderota.....
 — Zgoda, zgoda, ale ha! coż stąd?
 — Oto, że władza patryarchalna, rodzicielska, została przez tych filozofów, zredukowana do niczego.
 — Pan mię, ha! wszywasz na dysputę, alem ja w téj chwili wcale do podobnéj dyskussji, nie usposobiony.
 — Je vous demande donc très humblement pardon Monsieur, et vous laisse a vos propres reflexions, — odparł Labe trochę urażony, ukłonił się i odszedł zostawując p. Marnowieckiego w tym większym kłopocie, że interes pobudzał go do przełamania uporu córki, a nie czuł w sobie potrzebnéj do te-