Śpiewkę tę zna lud także we Włodowicach, w powiecie będzińskim [Federowski 32 212], oraz na Mazowszu [Kolberg 54 II 102].
Do dawnych tańców kaszubskich zalicza się także szewca i gołąbka [Gulgowski 48 107—109]; w powiecie morskim w okresie zapustnym tańczą rybacy rozmaite tańce około niewodu. Charakter lokalny ma tańczony wówczas przez rybaków wiwat, który polega na zręcznem tańczeniu z kuflem piwa w ręku [Stelmachowska 84 99].
Kaszubskie gry i zabawy, podobnie jak polskie, łączą się nieraz z obrzędem, pieśnią i tańcem, i jakkolwiek obecnie mają charakter dziecinnych zabaw, w niedawnej jeszcze przeszłości były zabawami nietylko dzieci, ale i starszych.
Również w dziale gier i zabaw można zauważyć uderzającą zgodność tych objawów kultury ludowej na Kaszubach i w Polsce, nawet w najdrobniejszych szczegółach.
dziecinne
Po pracy bierze ojciec chętnie swego malca na kolano i uczy go jeździć, podrzucając i podśpiewując:
Tak pon jedze po obiedze,
A tak żed, a tak żed, a tak żed!
Natomiast starsze rodzeństwo bawi się chętnie z siostrzyczką lub braciszkiem w ten sposób, że biorą jego rączkę, niby mieszają na dłoni „kaszę“, potem zaś, chwytwając za paluszki, mówią:
Tak meszka krupki warzyła, warzyła,
Temu dała, temu dała,
Temu łepek urwała — fur — fur — do lasa!
Te dziecinne wierszyki kaszubskie [Gulgowski 47 94—95] znane są w całej Polsce w formie prawie dosłownej.
Prócz tego znane są na Kaszubach rozmaitego rodzaju gry rzutne. Na szczególną uwagę zasługuje stara gra w kamyczki, polegająca na rzucaniu pięciu okrągłych kamyczków wielkości laskowych orzechów. kamyczki kładzie się na dłoni, poczem podrzuca je w górę i chwyta na grzbiet tejże ręki szybko odwróconej. Przytem albo obowiązuje stale prawidło chwy-
