Strona:Karolina Szaniawska - Bogacz.djvu/95

 Mimo pory dosyć późnej, dzieci rade były porozmawiać z dziadkiem; pan Seweryn, czując, że nie może ich tak zostawić do jutra, pierwszy się odezwał:
 — Wiecie kim jest nasz gość kochany? nie przyszło wam na myśl?
 — Nie.
 — To pan, u którego służę.
 — Dziadziu! — krzyknęła Joasia. — Więc to jest pan Horski!
 — Tak — ten bogacz — ten milioner...
 — O, Boże! Boże!
 — Tak, wnuczko! Dostrzegłem ja oddawna, że bogaci budzą w tobie zazdrość. Oto masz jednego z takich, którym los dał piękne imię i fortunę — czy dał mu szczęście — wątpię. Przyszedł on na świat z tą niemocą kręgosłupa — bajecznemi staraniami wychowano go i rozwinięto; utrzymano przy życiu. Umie dość, czyta, jeździ po świecie, gdy doktór mu to każe, a wraca zawsze gorzki i smutny. Dopiero pośród nas odzyskuje humor.
 — Bardzo kocha dziadunia?
 — I ja go kocham. Znamy się już lat trzydzieści.