Strona:Karolina Szaniawska - Bogacz.djvu/82

czas, tak zajęta grochem — proszę z gośćmi się zabawić, ja dzieci popilnuję.
 — Dopiero pomocnica! — zawołała Balikowa. — Od czegoż ja tu jestem?
 — Co myślicie? przecież Jędrka odchowałam.
 — Wielka rzecz — jeden chłopiec! Gdyby ci tu naraz wszystkie bębny jęły płakać, nicbyś nie poradziła.
 — Najprzód, że nie bębny, tylko dzieci — wszystkie naraz nigdy też nie płaczą.
 — Dobrze ci ja wiem.
 — Oho! Justa od Fronczaków strasznie mądra — pewno się nie wychowa.
 — A cóż gospodyni myślą, że same niemądre ludzie odchodowane? — odcięła się dziewczynka.
 Pan Seweryn nie mógł śmiechu powstrzymać.
 — Darujcie Balikowa — rzekł — ale to dzieciak nadzwyczaj roztropny i dowcipny. Pewno będzie do nauki zdolna.
 — Czyta już dobrze — odparła panna Zofia. Latem się zaniedbuje, co jest wielką szkodą.
 — Uczyłbym ją chętnie — rzekł pan Seweryn. — Słuchaj, mała, przychodź na leśniczówkę.