Strona:Karolina Szaniawska - Bogacz.djvu/72

 — My żadnej z pań znajomych nie kochamy, więc...
 Płacz przerwał mu słowa.
 Wyręczył brata Joachim.
 — Ale jeśli tatunio kocha którą, my ustępujemy.
 — Nie.
 — To my będziemy się starali — zaczął znowu Jan.
 — Będziemy tak robili, żeby tatusiowi trudno nie było.
 — I ja! i ja! — wołał Adaś.
 Zostało, jak chcieli, tylko pan Łaszcz wezwał do pomocy przyjaciela swego, który chłopców uczył dawniej. Kształcili się lat kilka w domu; potem kolejno wstępowali odrazu do klas wyższych. Po skończeniu szkoły średniej przez najmłodszego z nich Adama, gdy mieli po świecie się rozbiegnąć dla dalszej nauki, a później dla chleba, rzekli do ojca:
 — Spełniłeś naszą wolę, gdy nie rozumieliśmy nawet jakiej ofiary żądamy; poza wdzięcznością synowską, jesteśmy teraz dłużnikami twymi jako towarzysze. Nie mamy prawa wszyscy odejść i zostawić cię samotnym. Jeden musi zostać.