Strona:Karolina Szaniawska - Bogacz.djvu/35

 — Co mówi ten szachraj? On wywróci — drog nie zna — całkiem świeży furman.
 — Do mnie! do mnie!
 Joasia spojrzała na swoją nową sukienkę, na ubranie Józia i miała ochotę płakać. Usposobienie to wzmocnił kułak:
 — Masz, a na drugi raz nie wierz, głupia!
 — Józiek, daj mi spokój! — zawołała. — Nie masz wstydu!..
 — Grześ, dawaj! — rozległ się głos dziadka.
 — Jestem! — huknęło z za węgła stacyjki i dwa dzielne konie uniosły przed ganek duży wygodny wolant.
 Chłopak z kozła zeskoczył, powitał pana, panią w rękę pocałował, dzieciom grzecznie się ukłonił.
 — Rzeczy już są na wózku — rzekł wesoło. — Możemy jechać.
 — Owsnem, owszem — pilno mi do domu — odparł dziadek, podał rękę wdowie. — Siadaj, kochanko! Joasia z nami się pomieści, a Józio na koziołku.
 Wolant niósł lekko, kasztany mknęły, nie było najmniejszej racyi do wyrzekań. Jednak Joasia miała chmurną minkę; aż ją dławiło w gardle od tłumionego