Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/76

 — Nie.
 — A oficerem? — Jeżeli nie, powiedzcie, czy jesteście przynajmniej wojskowym?
 — Nie.
 — I mimo to przemycacie rozkazy wojskowe?
 Kurt nie otrzymał odpowiedzi.
 — Sami wydajecie na siebie wyrok.
 — Sennor, nie znałem znaczenia mej misji!
 — Nie rozumieliście dokładnie treści przesłanego rozkazu? Głupia wymówka!
 Przerwał im major:
 — Sennor, oświadczam, że się nie poddam, jeżeli gwarancja bezpieczeństwa nie ma objąć wszystkich ludzi, którzy są przy mnie obecnie.
 — Zapewniam, że się postaram, aby mój komendant okazał się wyrozumiały.
 — To nie wystarczy. Musicie mi przyrzec, dać słowo.
 Kurt po namyśle oświadczył:
 — Sądzę, że postąpię w myśl życzeń prezydenta, rozszerzając gwarancję na tego sennora.
 Odszedł. Nie przeczuwał nawet, kim jest człowiek, któremu darował życie. — — —
 Wojska republikańskie były przekonane, że Kurt zginął. Na widok rakiety w serca żołnierzy wstąpiła nadzieja, która zmieniła się w wielką radość. Komendant przyrzekł, że dotrzyma wszystkich obietnic Kurta, rozumiał bowiem, że dla uniknięcia przelewu krwi należy być wzrozumiałym.
 Po kwadransie komendant i Kurt spotkali z majorem i jego adjutantem, celem omówienia szcze-

74