Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/51

 Lopez podał umyślnie noc z 15-go na 16-y, zamiast z 14-go na 15-y. Kłamiąc nadal jak z nut, odparł:
 — Nie może przybyć wcześniej. Mówił, że do tego czasu nie będzie go w obozie.
 — Cóż robić. Trzeba ustąpić, Jaką obraliście godzinę?
 — Północ.
 — Oby noc była jak najciemniejsza! Jeśli plan się uda, może pan liczyć na wysoką zapłatę.
 Lopez wzruszył ramionami i rzekł z uśmiechem:
 — Trudno żyć samą nadzieją.
 — Nie ufa pan moim słowom?
 — Ależ tak, lecz...
 — Lecz..? — zapytał Miramon.
 — Nie można zapominać, że Juarez jest nietylko naszym przeciwnikiem lecz i zaciekłym wrogiem. Gdy zostanie prezydentem, nie będzie pan odgrywać w kraju żadnej roli.
 — Zostanę nawet skazany na banicję.
 — Jakże więc sennor będzie mógł mnie wynagrodzić?
 — Hm. Sądzi pan, że naprawdę poddam się zarządzeniom Juareza? Będę wobec niego bezwzględny. Mam jeszcze jakie takie wpływy, — sięgają nawet daleko poza ocean — użyję ich, aby obalić Juareza.
 — Ciężkie zadanie, którego nie potrafili rozwiązać ani Napoleon, ani Maksjmiljan.
 — Szkoła, przez którą przeszedłem, nauczyła

49