Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/53

 — Macie duży zapas?
 — Małą beczułkę.
 — Pokaż.
 Wrócili. Gdy przechodzili przez jeden z korytarzy, Sternau rzekł do Kurta:
 — Długość korytarza jest, zdaje się, odpowiednia.
 — Tak. Pomieści się tutaj dwieście osób. Doszedłszy do przednich drzwi, musiałbym czekać na jakiś znak, żeś wszedł do korytarza i że jesteś gotów.
 — Udałbym poprostu, że mam ci coś do powiedzenia i, zawołałbym głośno po imieniu; właściwie musiałbym krzyknąć głośno: — Manfredo! — bo masz być nim wobec żołnierzy.
 — A cóż się stanie z końmi? Przecież nie ulega najmniejszej wątpliwości, że będą mieli konie.
 — Zostawią je pod dozorem kilku towarzyszy. Damy sobie z nimi radę.
 — Racja. To byłoby więc załatwione. Trzeba teraz zbadać proszek.
 Manfredo zaprowadził ich do małej, niskiej piwniczki, gdzie stała mniej więcej piętnastolitrowa beczułka. Była do połowy napełniona delikatnym, bezwonnym, ciemnobronzowym proszkiem.
 — Spróbujmy — rzekł Sternau. Wziął nieco proszku, cofnął się o kilkanaście kroków i rzucił proszek na wilgotne miejsce. Potem rzucił na to miejsce mały kawałek płonącego knota. W jednej chwili pojawił się na ziemi żółto siny płomień; niemal równocześnie powstał tak okropny smród, że obydwaj rzucili się do ucieczki.

49