Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/495

—   467   —

 — Tak. Robiło to wrażenie, jakby nie chciał tego dać poznać po sobie.
 — Nie miał też zamiaru patrzeć na mnie, ale nie mógł się opanować. Zdradził się mimowoli.
 — A jednak pewnie jesteś w błędzie. Wiem, że ja także się mylę. Człowiek, za którego mam Mibareka, nosił długą pełną brodę.
 — Wiesz o tem?
 — Tak. Gdyby ten starzec miał taką brodę, byłby do niego zupełnie podobny.
 — A gdzie byłeś z tamtym z brodą?
 — Tego właśnie nie wiem.
 — To szczególne! Niechaj będzie, jak chce, dość że musimy się mieć na baczności przed Mibarekiem i żebrakiem. Być może, że właściwie należy tu tylko jednego człowieka się wystrzegać.
 — Jak to pojmujesz?
 — Sądzę, że Mibarek i żebrak, to nie są dwie różne osoby.
 — Zihdi! Co za myśl przychodzi ci do głowy?
 — To jeden i ten sam.
 — Nie może być!
 — Sam nie wiem dobrze, jak wpadłem na ten pomysł, ale go mam i nie mogę się już go pozbyć.
 Przerwano nam. Gospodarz przyszedł nam powiedzieć, że kodża basza posyła w mieście za potrzebnymi do kazy urzędnikami.
 — Zobaczysz tam więc także Mibareka — dodał.
 — Cóż on z tem ma wspólnego?
 — On jest basz kiatib.
 — Pisarz sądowy? Kto mu nadał ten urząd?
 — Kodża basza. Są bardzo dobrymi przyjaciółmi.
 — O biada! Za wiele złego dwóch na jednego.
 — Czy ich za złych uważasz?
 — Za dobrych w każdym razie nie.
 — To mylisz się, effendi.
 — Tak? Czy masz o waszym kodży lepsze wyobrażenie?