Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/496

—   468   —

 — O nim nie. To niesprawiedliwy gwałtownik, ale ma władzę i nic nie możemy mu zrobić. Co się jednakże tyczy Mibareka, to jest on dobroczyńcą całej okolicy. Jeżeli nie chcesz sobie wrogów narazić, to nic nie mów na niego.
 — Przeciwnie mnie się wydaje, że on jest klątwą całej okolicy.
 — Zważ, że to święty!
 — Może Marabut? Nie!
 — Leczy wszelkie choroby. Gdyby chciał, mógłby nawet wskrzeszać umarłych.
 — Czy on sam się tak o sobie wyraził?
 — Sam o tem zapewniał.
 — To jest nędznym kłamcą.
 — Panie, niech nikt tego nie usłyszy od ciebie!
 — Rzuciłbym mu tem woczy, gdyby wobec mnie twierdził coś podobnego.
 — Wówczas byłbyś zgubiony. Ostrzegam cię.
 — Jakto zgubiony?
 — On, jak może uchronić od śmierci, tak może zabrać życie.
 — A więc mordować?
 — Nie. On ciebie wcale nie dotknie. Wygłosi zaklęcie i będziesz musiał umrzeć.
 — Więc on czaruje?
 — Tak jest.
 — Święty i czary? Jak to się zgadza? Sprzeciwiacie się sobie samym. Ale oto twój parobek.
 Wysłaniec oznajmił, że żebrak opuścił właśnie dziedziniec.
 — Czy uważałeś, dokąd idzie?
 — Tak, wspina się na górę. Pewnie udaje się do Mibareka.
 — Czy chodzi czasem do niego?
 — Bardzo często.
 — Czemu nie wyleczy go święty?
 — Czy ja wiem? Musi mieć powody, że tego nie czyni.