Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/468

—   442   —

faronadą. Sądziłem jednak, że mogę teraz postąpić tak, jak mój hadżi.
 Nie miałem żadnej władzy nad tym przewoźnikiem, a mimo to chciałem go zmusić do wyjawienia, kto polecił nas śledzić. Trzeba było zaimponować mu, a to wymagało godności, jakiej nie posiadałem niestety.
 Zobaczyłem odrazu, że chwyciłem się właściwego środka, gdyż przewoźnik skłonił się dość nizko i od rzekł:
 — Nie, sultanum, tego jaśnie oświeconego nazwiska nie znam jeszcze.
 — A więc słyszysz je teraz i wiesz, kim jestem. Masz się zastosować do tego! Czy sądzisz, że lubię, gdy szpiegowie za mną biegają?
 — Emirze, ja ciebie nie rozumiem.
 — Rozumiesz mnie zupełnie dobrze, ale nie chcesz się przyznać do tego.
 — Nie wiem naprawdę, co masz na myśli.
 — Ty pachołku! Żądasz odemnie, żebym się trudził pytaniem ciebie? Nie mam do tego ochoty, a ponadto jesteś dla mnie zbyt nędznym głupcem. Przyznasz się natychmiast, kto ci polecił uważać, gdzie ja zsiędę z konia!
 — Nikt, panie.
 — A jednak ty to zrobiłeś!
 — Szedłem za tobą całkiem przypadkowo.
 — Czy to była najprostsza droga do rzeki?
 Zakłopotał się widocznie.
 — Odpowiadaj!
 — Panie, mylisz się oczywiście. Zrobiłem koło istotnie bez zamiaru.
 — Pięknie! Wierzę ci, ale jeżeli sądzisz, że ci się to na co przyda, to jesteś w błędzie. Przewoźnika, który powinien pilnować swego promu, a włóczy się i krąży po ulicach, nie potrzeba nam; nie można mu zaufać. Wydam mudirowi rozkaz, żeby cię usunął. Z najdą się inni, godniejsi tego urzędu.
 Teraz się przestraszył.