Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/467

—   441   —

 — Ja cię zaskarżę!
 — Dobrze!
 — I każę cię ukarać!
 — Jeszcze lepiej!
 — Udasz się ze mną niezwłocznie do cabtieh musziri.
 — Później, kochany przyjacielu. Teraz nie mam czasu.
 — Nie mogę czekać. Muszę być przy promie.
 — Gdzie?
 — Na rzece.
 — Prawdopodobnie nieopodal drogi od Kusturlu?
 — Skąd ci to na myśl przychodzi? Tam niema rzeki.
 — Wiem dobrze o tem. Ale przewoźnik, który twierdzi teraz, że nie ma czasu, stał na rogu ulicy, a potem szedł sobie wygodnie za nami. Czy to jest prawda, czy nie?
 — Tak, ale co to ciebie obchodzi?
 — Bardzo wiele, mój przyjacielu. Czemu postępowałeś za nami?
 — Wolno mi chodzić, gdzie mi się podoba!
 — A ja mogę jeździć, z kim mi się podoba! Skorzystaliśmy więc oba z naszej wolnej woli.
 — Jeżdżenie to co innego. Mogłem kark złamać.
 — Kto wie, czy byłoby szkoda ciebie.
 — Panie! Powiedz tak jeszcze raz, a wpakuję ci w brzuch tę klingę.
 Groźnym ruchem chwycił za nóż, którego pochwa wisiała mu u pasa.
 — Zostaw to! Tego nikt się nie boi.
 — Tak! Ktoś ty, że pozwalasz sobie mnie obrażać?
 — Jestem hacredin Kara Ben Nemzi emir. Czy doszło już to imię do twych uszu?
 Wyprostowałem się przed nim i usiłowałem wywrzeć wrażenie dumy i grozy. To, że nazwałem się emirem, przyjmuję chętnie na swoje sumienie, ale nadanie sobie tytułu hacredin, czyli wysokości, było z mej strony fan-