Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/433

—   407   —

 — To taką będzie wola Allaha, a nikt rozumny nie będzie się temu sprzeciwiał.
 Podczas całej tej rozmowy zauważyłem u gospodarza pewne rozdrażnienie. On był pewny, że cały istniejący aparat policyjny jest już w ruchu, aby mu dopomóc do odzyskania pieniędzy. Teraz przekonał się ku swojemu zdumieniu, że zawiadomiono tylko jednego kawasa, a i ten jeden otrzymał termin kilku dni, ale nie na złapanie złodziei, lecz do namysłu nad sprawą.
 Tymczasem ten obrał sobie samotne miejsce na pobyt i prowadził osładzany cybuchem idyliczny żywot. Pędził, jak to sam wygodnie określił, w myślach za złodziejami.
 Tego było okradzionemu za wiele. Chciał się kilka razy wmieszać do rozmowy, ale przeszkodziły mu w tem moje proszące spojrzenia i znaki. Teraz jednak nie mógł już dłużej zapanować nad gniewem. Zeskoczył z konia, przystąpił do leżącego wciąż jeszcze na ziemi i ssącego cybuch kawasa i krzyknął:
 — Co ty mówisz? Allah chciał tego?
 — Tak — odrzekł zapytany, nie przeczuwając niczego.
 — Żeby zużyto pieniądze?
 — Jeżeli znikną, to chciał tego.
 — Tak! Pięknie! Wspaniale! To przepyszne! Czy wiesz, gdzie je ukradziono?
 — Zdaje mi się, że w Dabili.
 — Mnie się także tak zdaje. A u kogo?
 — U człowieka, który się zwie Ibarek.
 — Czy znasz go?
 — Nie.
 — A więc go poznaj!
 — Naturalnie, gdy mu przyprowadzę złodziei.
 — Nie! Zaraz, natychmiast go poznaj! Popatrz się na mnie! Kto ja jestem?
 — To mi jest całkiem obojętne. A ciebie co ta sprawa obchodzi?