Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/431

—   405   —

 — Ja niemniej cieszę się twojem. Czy wolno zapytać, za kim to tak w myślach śpieszyłeś?
 — Zrobiłbym ci tę grzeczność, ale bardzo ciężko mi mówić.
 — Nie uważam tego.
 — O przecież! Gdy się tak pędzi w myślach, to pot występuje na człowieka, a w płucach brak oddechu. Czy nie masz czego na ochłodę mego rozpalonego języka?
 Zrozumiałem go bardzo dobrze, ale spytałem:
 — Czego używasz najchętniej?
 — Zimnego kruszcu; na przykład trochę srebra To chłodzi doskonale.
 — Jakiej wielkości?
 — Tylko pięciopiastrówek.
 — W takim razie mogę ugasić twe pragnienie z łatwością. Oto masz jedną.
 Wyjąłem pięciopiastrówkę i podałem mu. Schował ją do kieszeni, zamiast przyłożyć do gorącego języka, i rzekł:
 — Teraz mi łatwiej mówić, niż przedtem. To szczególna rzecz. Kto tego nie zna, ten nie zrozumie takiego położenia. Gdy się musi czekać na żołd miesiącami, to trudno żyć i mówić, zwłaszcza, gdy się musi tak jak ja skakać. Mam pochwycić nie jednego, lecz aż trzech zbrodniarzy.
 — To wielkie wymaganie!
 — Tak wielkie, że od rana już tutaj leżę i namyślam się, jak się mam zabrać do schwytania tych łotrów. Czy to nie straszne?
 — Bardzo!
 — Spodziewam się jednak, że w tych dniach wpadnę na dobry pomysł.
 — Ale czy władza nie będzie przypuszczała, że już następujesz zbrodniarzom na pięty?
 — Czynię to przecież!
 — Tak, w myślach! Ale możnaby sądzić, że ścigasz ich także nogami.