Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/430

—   404   —

Zdanie twoje o powinnościach twego stanu jest tak znakomite, że możnaby pomyśleć, iż sam prorok ci je dyktował.
 — Skoro tak sądzisz, to zsiądź z konia i wylegitymuj się przedemną.
 Zsiadłem istotnie, wyjąłem srebrniaka i podając mu go, rzekłem:
 — Oto mój paszport.
 Przypatrzył się monecie, zdziwił się radośnie, wyjął teraz dopiero z ust fajkę i zawołał:
 — Dziesięciopiastrówka, prawda?
 — Przecież widzisz!
 — To mi się jeszcze nigdy w życiu nie zdarzyło, nawet w Stambule. Panie, obyczaje twoje są jeszcze wytworniejsze, niż myślałem. Czy twoi towarzysze nie wylegitymują się także?
 — Wszak to niepotrzebne.
 — O ileż?
 — Przypatrz się lepiej memu paszportowi! Wystawiony dla nas wszystkich.
 — To nie obrze. Padyszach powinien wydać rozkaz, żeby każdy obcy z osobna wykazywał się takim; paszportem.
 — Może to później uczyni. A zatem byłeś w Istambule.
 — Kilka lat.
 — A od kiedy tu jesteś?
 — Dopiero od dwu tygodni.
 — To zrozumiałe, dlaczego nie znasz tego mego towarzysza, który pochodzi tu z okolicy. — Wskazałem przytem na gospodarza. — Widzisz więc, że nie wszyscy tu jesteśmy obcy. Czy pozwolisz nam dalej jechać?
 Wbrew temu pytaniu miałem zamiar zostać tu jeszcze trochę. Odpowiedział, jak się spodziewałem:
 — Bardzo chętnie, ale jeśli ci się podoba, możesz jeszcze chwilę zabawić. Chętnie rozmawiam z ludźmi, których zachowanie się mnie zachwyca.