Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/417

—   393   —

 — To cudowne! Bardzo cudowne! Czy można tego ducha zobaczyć?
 — Naturalnie! On go trzyma przy sobie. To bardzo wielki kruk, jak noc czarny.
 — Hm! Czy jest także u niego duży, czarny kot?
 — Istotnie. Skąd wiesz o tem?
 — Przypuszczam. Czy byłeś także w komnacie, w której on swoje środki przyrządza?
 — Tak. Ale skąd wiesz, że ma na to osobną komnatą?
 — Tego także się domyślam. Czy nie widziałeś tam wypchanych ptaków?
 — Tak.
 — A węży?
 — Także.
 — A ropuchy w słoikach? A nietoperze, wiszące u stropu, widziałeś?
 — Allah w’Allah! Tak, tak!
 — A trupie czaszki i kości?
 Za każdem mojem pytaniem malowało się na twarzy jego coraz to większe zdumienie.
 — Panie! — zawołał wreszcie. — Czy ty znasz Mibareka?
 — Nie.
 — Ale wiesz całkiem dokładnie, jak u niego w domu urządzone.
 — To pochodzi stąd, że widziałem już innych Mibareków.
 — Czyż każdy Mibarek ma taką komnatę?
 — Po większej części. Było już wielu takich, co żyli po kilkaset lat.
 — A co do tego nie chcesz wierzyć?
 — Nie, z pewnością nie.
 — W takim razie tego nie pojmuję.
 — Czy już długo przebywa u was ten człowiek?
 — Nie, dopiero od sześciu lat.
 — Tak, tak! Od kiedyż siedzą w ruinie złe duchy?
 — O, zawsze, po wszystkie czasy.