Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/418

—   394   —

 — Czy zawsze kręciły ludziom karki?
 — Nie. To zaczęło się dopiero od kilku lat.
 — To szczególne! Czy nie znasz przypadkiem liczby lat. Byłoby mi to bardzo na rękę.
 — Pierwszemu przekręcono głowę twarzą do pleców pewnemu Grekowi, który dzień przedtem był i u mnie z towarami. Nazajutrz rano leżał martwy pod ruiną. Od tego czasu upłynęło pięć do sześciu lat.
 — A więc tyle właśnie, ile Mibarek mieszka w Ostromdży. Czy ten stary święty odznacza się jeszcze jakimi innymi przymiotami?
 — Nie, prócz tego, że nie je, ani nie pije.
 — A mimo to żyje?
 — Powiada, że właśnie dzięki temu, że nic nie je, ani nie pije, dożył pięciuset lat. Allah nie je nigdy i dlatego jest wieczny. Mibarek nie miał też nigdy zębów, dlatego właśnie, że nie jadł nigdy.
 — A może je utracił?
 — Nie, nie! Kto go o to poprosi, temu pokazuje usta. W dziąsłach niema luki ani śladu zęba.
 — Więc zaczynam wierzyć, że jest świętym.
 — Jest nim, to pewne. Allah go miłuje i nadał mu władzę robienia się niewidzialnym.
 — Rzeczywiście? To wcale osobliwa właściwość! A przedtem powiedziałeś, że Mibarek nie ma żadnych innych właściwości.
 — Jeżeli przez to słowo takie dary rozumiesz, to ma kilka całkiem szczególnych właściwości.
 — Może objaśniłbyś mi niektóre z nich?
 — Nie przychodzi mi na myśl odrazu. O nim tyle można powiedzieć, że się aż w głowie kręci.
 — Czy byłeś kiedy świadkiem tego, jak się niewidzialnym uczynił.
 — Zdaje mi się!
 — Opowiedz to!
 — Wiedziałem, że syn mego sąsiada, naprzeciw mnie mieszkającego, był chory i że miał go odwiedzić Mibarek. Żona moja cierpiała na ostre bóle głowy,