Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/416

—   392   —

 — Dobrze! I ja zostanę przy życiu!
 — Tak, to słuszne! Lżej mi teraz na sercu. Napędziłeś mi wiele strachu.
 — Więc nie mówmy już więcej o ruinie. Powiedz mi lepiej, czy jest w Ostromdży człowiek, który się zwie Mibarek!
 — Oczywiście, że jest.
 — Znasz go?
 — Bardzo dobrze.
 — Czy ja mógłbym go zobaczyć?
 — Jeśli jest w domu. Każdemu wolno do niego przychodzić.
 — Więc i ty byłeś u niego?
 — Często. Zaniosłem mu niejednego piastra.
 — Za co?
 — Za lekarstwa.
 — Ach, to on jest hekim?
 — Także nie. To święty.
 — Ależ święci nie handlują lekarstwami.
 — Czemu nie? Kto mu zakaże? Nikt. Przeciwnie, wszyscy się cieszą, że istnieje stary Mibarek. Gdzie nie poradzi hekim, ani aptekarz, tam on pomoże z pewnością.
 — A więc już i ciebie leczył?
 — Nawet bardzo często, mnie, moich domowników i moje bydło.
 — Jest więc lekarzem dla zwierząt i ludzi. To bardzo zajmujące.
 — O, on sam jeszcze bardziej zajmujący.
 — Jakto?
 — Ma już przeszło pięćset lat.
 — Czy się mam zlęknąć?
 — Nie potrzebujesz się lękać. To wielka prawda.
 — Ale ja temu nie wierzę.
 — Nie zdradź się z tem przed nim, bo byłbyś zgubiony!
 — Czy tak niebezpiecznie o nim mówić?
 — Tak. On ma ducha, który lata wszędzie i podsłuchuje, co się mówi o starym Mibareku.