Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/401

—   377   —

 — Manach el Barsza i Barud el Amazat będą tacy mądrzy jak my.
 — Hm! To słusznie. Ale możemy ich łatwo oszukać.
 — Jak?
 — Zamilczymy o tem, że obcy pojechał do Doiran. Powiemy im tylko, że umknął i że prawdopodobnie zwrócił się do... do jakiejkolwiek miejscowości, którą sobie jeszcze wymyślimy. Potem pojedziemy pojutrze ku Doiran i zaczaimy się na tych czterech drabów.
 — To pyszna myśl. Zdaje mi się jednak, że Manach i Barud nie dadzą się oszukać.
 — Chyba gdybyśmy się bardzo głupio zabrali do rzeczy.
 — Kto wie wogóle, jak długo to potrwa, zanim ich odnajdziemy!
 — Ani jednej godziny.
 — A ja myślę przeciwnie. Wiemy tylko, że mamy przyjść do ruiny, ale tam możemy długo ich szukać.
 — Czy zapomniałeś, że mamy się zwrócić do starego Mibareka?
 — Wiem bardzo dobrze, ale po pierwsze: wątpliwem jest, czy jego zawiadomili dokładnie o swojem miejscu pobytu, a powtóre: nie znamy tego starego.
 — Podobno nosi także kopczę, tajny znak naszego związku.
 — To jeszcze nie powód, żeby mu zdradzać wszelkie tajemnice.
 — Więc mamy tajne słowo, które nam podał Barud el Amazat i które pewnie powie staremu Mibarekowi. To będzie znak, że ma nas zawiadomić o miejscu pobytu ukrytych. Tak ich natychmiast znajdziemy. To mi żadnej troski nie sprawia. Pytanie tylko, czy zażądają od nas jakich dalszych usług.
 — Tego odmówię. To przeszkodziłoby nam w zasadzce na cudzoziemca.
 — Odmówić? To nie uchodzi. Musimy być posłuszni. Wszak wiesz, że opór karze się śmiercią.