Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/369

—   347   —

to część Alemanii, gdzie wszyscy piją piwo. Nawet dzieci przy piersi krzyczą za tem.
 — Czy powiedział ci to ten szewc?
 — Tak.
 — No, nie znam go i nie wiem, czy pił piwo już w tak wczesnej młodości. W każdym jednak razie dowiódł ci, że ten napój nie czyni człowieka niewdzięcznym. Jest co do zjedzenia?
 — Tak, panie. Powiedz tylko, czego twa dusza pragnie!
 — Wszak nie wiem, co masz.
 — Zażądaj tylko; chleba, mięsa, drobiu; jest wszystko.
 — Hm! Czy nie możnaby dostać jajecznicy?
 — Czemu nie?
 — Ale kto ją przyrządzi?
 — Moja żona.
 — Nie basz dżarije, która nas przyjęła na dworze?
 — O nie, panie! Wiem, dlaczego pytasz. Jest najstarszą i najlepszą w stajni, ale z gotowaniem niema nic wspólnego.
 — To spróbujemy.
 Wyszedł, by to zamówić. Towarzysze moi okazali zadowolenie z tego, że dzielna szafarka nie jest zarazem boginią kuchenną.
 Gdy gospodarz powrócił, usiadł koło nas i zaczął uważniej przypatrywać się nam niż przedtem.
 — Przyjąłem was niezbyt grzecznie — rzekł potem. — Nie bierzcie mi tego za złe. Są ludzie, którzy psują ochotę do utrzymywania zajazdu!
 — Czy już doświadczyłeś czego złego?
 — I bardzo.
 — Chyba niedawno?
 — Dzisiaj w nocy. Okradziono mnie.
 — Czy goście? Jak do tego przyszło?
 — Musisz wiedzieć, że uprawiam dużo tytoniu. O pewnym czasie przybywa do mnie kupiec z Salonik, aby tytoń zakupić. Wczoraj był tu i ratę zapłacił za