Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/356

—   334   —

 — To musisz umrzeć. Kto zobaczy upiora, żyć nie może.
 — Więc umrę bardzo prędko, bo go nietylko widziałem, lecz zaczepiłem:
 — O nieba!
 — Byłbym go chętnie przytrzymał! Niestety wymknął się.
 — Uleciał w powietrze?
 — Nie, całkiem prawidłowo uciekł przez drogę, a potem przez potok, przyczem słów kilka wymówił.
 — Jakich?
 — Eredj a tatàrba i az istenért.
 — Tego nikt nie zrozumie. To pewnie język duchów.
 — O nie! To język Madziarów; wiem dobrze. Duch zląkł się bardzo. Słowa, które wymówił, wypowiada się tylko w strachu. Czy jest tu gdzie blizko człowiek, pochodzący z Węgier?
 — Jest.
 — Kto taki? — Parobek Wlastana.
 — Och, to ciekawe! Czy znasz go dobrze?
 — Bardzo.
 — Czy znasz i te dwa przedmioty?
 Pokazałem mu pas i fajkę.
 — Są własnością parobka — odrzekł. — Szczególnie dobrze znam fajkę. Pali z niej i trzcinowego cybucha. Gdy trzcina dobrze nasiąknie sokiem tytoniowym, a on niema tytoniu, odgryza zawsze kawałek cybucha i żuje go. Powiada, że to prawdziwa rozkosz. To mój wróg, ponieważ zwrócił wzrok na moją córkę, a myśmy mu drzwi pokazali. Czy i teraz on był na dworze?
 — Nie wiem dokładnie. Sądzę, że upiór nigdy już nie przyjdzie. Pokażę ci go jutro rano. Postanowiłem wyjechać stąd o świcie, ale zatrzymam się kilka godzin, aby udać się z tobą do Wlastana.