Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/343

—   321   —

można było zauważyć, że się przestraszyła widokiem tylu ludzi.
 — Chodź tu! — rzekł mąż. — Ci effendi zostaną u nas na dzisiaj.
 — O nieba! Ty żartujesz! — zawołała.
 — Nie, nie żartuję. Ten effendi jest chrześcijanin. Przyjmiesz go z chęcią.
 — Panie, pozwól, że się umyję! — rzekła. — Pracowałam w jamie.
 Poszła do potoka, umyła sobie ręce, otarła je o fartuszek i podała mi prawicę, mówiąc:
 — Nie widzieliśmy jeszcze nigdy takich gości dostojnych. Jesteśmy ubodzy i nie wiem, co wam mam podać.
 — Mamy wszystko z sobą, czego nam trzeba — uspokoiłem ją. — Chcieliśmy jechać dalej, ale dowiedziałem się, że jesteście chrześcijanie, dlatego postanowiliśmy u was się zatrzymać.
 — To wejdźcie do chaty! Spotyka nas dzisiaj wielki zaszczyt.
 Brzmiało to tak szczerze, serdecznie i miło. Gospodyni także była bardzo ubogo odziana, ale czysto pomimo walającej roboty. Spódnica, bluza i fartuch były w wielu miejscach podarte, ale połatane starannie. Przyjemnie na to popatrzeć. Chude twarze obojga posiadały pewien rys, świadczący o cierpieniach duchowych.
 Przez drzwi wchodziło się do małego przedziału, służącego za komórkę do przechowywania różnych narzędzi i za stajnię dla osiołka. Stąd wejście na lewo prowadziło do izby mieszkalnej.
 Tu stał prawdziwy piec, zbudowany z cegieł. Zauważyłem tam stół, ławę i kilka stołków, zrobionych ręką męża i wyszorowanych do czysta. Na kilku przybitych do ściany deskach stały naczynia. W tylnym kącie znajdowało się łóżko, ujęte w świerkowe aż do powały sięgające gałęzie, a obok urządzono niszę z obrazkiem św. Bazylego i lampką przed nim płonącą.
 Było tu ubogo, ale chędogo i swojsko.