Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/252

—   234   —

w pewnej siebie postawie. Jego szerokie piersi i wydłużona twarz z okropnym nosem jastrzębim kazały się domyślać, że to Ormianin.
 — Czy jesteś ślepy? — huknął na mnie. — Czy nie możesz uważać, jadąc przez bramę?
 — Usuń stamtąd to błoto i pozatykaj tam doły, to będzie można przybyć do ciebie, nie kręcąc karku sobie i drugim.
 — Co! Chcesz wobec mnie być gburowatym?
 — Ty jesteś może uprzejmy?
 — Czy mam cię uścisnąć i ucałować za to, że o mało na śmierć nie przejechałeś mi parobka?
 — Na śmierć? Oto tam stoi i czyści sobie włosy z gnoju. U ciebie przewraca się człowiek tak miękko, że to prawdziwa rozkosz dać się przejechać! Czy ty jesteś gospodarz?
 — Tak, a kto ty jesteś?
 — Obcy.
 — To widzę. Czy masz paszport?
 — Tak.
 — Pokaż go!
 — Umyj sobie wpierw ręce, bo powalasz go. Co masz do picia?
 — Kwaśne mleko.
 — Dziękuję! Zresztą nic nie masz?
 — Śliwowicę.
 — A paszę dla konia?
 — Tłuczoną kukurudzę.
 — Pięknie! Każ dać, ile koń zje. Mnie przynieś kieliszek śliwowicy.
 — Nie mam kieliszków. Dostaniesz garnuszek. Ale chodź do izby!
 Ten człowiek sprawiał się krótko. Przywiązałem konia do słupa i wszedłem do izby. Była to brudna nora z surowo ciosaną ławą i z takim samym stołem. Dziwaczna forma kilku stojących dokoła postumentów drewnianych zastanowiła mnie wielce. Składały się one