Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/232

—   214   —

 — Nie.
 — Moja wiadomość warta o wiele więcej!
 — Wątpię bardzo.
 — Daj przynajmniej dziewięćset!
 — Nie.
 — Ośmset! — Także nie.
 — Zważ, że idzie o twoje życie!
 — Za swoje życie nie daję ani piastra.
 — Jakto? Nie przedstawia dla ciebie wartości?
 — Bardzo wielką, ale ono jest w ręku Boga. Czyż Koran nie powiada, że Allah zaraz na początku oznaczył długość życia każdego człowieka?
 To widocznie wprawiło go w kłopot. Nie wiedział, co odpowiedzieć. Dlatego mówiłem dalej:
 — Widzisz więc, że dopuściłbym się grzechu, płacąc za swoje życie pieniądzmi. Doczekam przeznaczonej mi godziny, czy dam pieniądze, czy nie dam.
 Na to przemknęło mu coś po twarzy; przyszła mu jakaś myśl zbawienna.
 — Panie, wszak jesteś chrześcijanin?
 — Tak.
 — A więc możesz sobie życie przedłużyć.
 — Jakto? — Allah oznaczył tylko długość życia swych prawowiernych wyznawców.
 — Istotnie?
 — Tak.
 — Więc my, chrześcijanie, możemy przedłużać nasze życie?
 — Tak, zapewne.
 — W takim razie Allah był dla nas chrześcijan o wiele łaskawszy, niż względem was. Woli nas, niż was, myśmy jego ulubieńcy. Życie to dar najkosztowniejszy ze wszystkich, jakie otrzymaliśmy z ręki Boga. Kto od Boga ma zarazem władzę powiększania tego daru, ten w wyższym stopniu cieszy się łaską stwórcy niż ten,